تصمیمات، سکوت، خدا، کلوخ

سلام

عنوانی به ذهنم نرسید

جدیدا جوری شدم که مثلا اگه راننده ای جلوم پیچید و من عصبانی شدم سریع همون لحظه به ذهنم میاد که نه! این مامور بود که منو عصبانی کنه! نه چراغ میدم و نه بوق میزنم!

 

باورتان میشود که باورهای قدیمی ام دارد از یادم می رود؟! شاید به خاطر تغییرات سریع است یا بابت تمرکز روی باورهای جدید، یا شاید ناخودآگاه غرق در باورهای جدیدم میشم از بس که دوسشون دارم...

الان خیلی اعصابم بهتر شده، از وقتی فهمیدم همه مامورانی هستند برای امتحان کردن من، برای اینکه من از خوی انسانیم بیرون بیام، برای اینکه منو عصبانی کنند

دیروز الکی الکی قهر کرد و منم برای اولین بار طعم تلخ قهر بودن و سکوت رو بهش فهموندم، احساس کردم بسه التماس برای آشتی، برای داشتن اعصابی راحت، احساس کردم هول برشان میدارد وقتی زیادی مهربونی...

شاید یکی از ماموران امتحان من همین عجله برای رهایی ست! شاید اگر دل به زندگی بدهم زودتر امتحاناتم را پاس خواهم کرد..

گاهی فکر میکنم خیلی ساده و بی ریا بودن باعث میشه ازت سوء استفاده بشه، گاهی فکر میکنم نباید خیلی هم خودت باشی...

ته تهش برمیگردم به یه موضوع اونم اینکه اگه از اول زندگی یاد گرفته بودم که خداگونه رفتار کنم الان خیلی از مشکلات امروزمو نداشتم....

 

من چون خداگونه نبودم، چون بزرگ نبودم افتادم تو یه داستان که درست مثل یه فرصته، فرصتی برای اصلاح و بزرگ کردن خودم، و خوشحالم، خوشحالم که این فرصت نصیب من شد...

تصمیماتم خیلی قشنگ تر شدن، الان دیگه قرار نیست کسی رو درگیر کنم، الان قراره بیوفتم به جون خودم و خودمو حلاجی کنم، قراره آتیش بندازم تو جون خودم، یه آتیش رو سینم بندازم و بعد تمرین سکوت کنم... تا هر وقت که خدا بخواد...

آتیش همون کلوخی که به من زدن تا تلنگری برای من بشه، گاهی فکر میکنم که اونم شاید یه داستان تلخ دیگه باشه، شاید اگه سست بشم و انتخاب بعدی همون کلوخ باشه باز بیوفتم تو یه ماجرای ناخوشایند دیگه... برای همین چند روزیه که میترسم...

یه چیز جالب دیگه ای که اتفاق افتاده اینه که قبلا وقتی یه فیلمی میدیدم که دختر و پسر میخوان ازدواج کنند دقیقا تا آخر عمرشون دوست داشتم ببینم، اما الان ناخودآگاه وقتی که ازدواج میکنند انگار کل شیرینیش برام تموم میشه، دیگه میلی به دیدن ندارم... اینو تو خیلی از فیلما تجربه کردم، تو دلم میگم " دیگه تموم شد، همه ی خوشیاشون تموم شد و بدبخت شدن"..

هیچ چی و هیچ کس جز خدا نمیتونه منو آروم کنه و خدا میدونه چیکار کنه...

خدای من فرصت زندگیم داره تموم میشه، میترسم اما میگم :زندگی رو نمیخوام، تا الان که خیری ندیدم بزار من بعدشم نبینم، اگه قرار نبوده من زندگی کنم از این به بعدشم نزار زندگی کنم، فقط بزار اون دنیا جام خوب باشه و من راضی باشم

 

خدایا بی نهایت شکرت